6) [1, 2]. Fakt ten jest niezwykle istotny z punktu widzenia diagnostyki autopsyjnej zarodków, bowiem rozpoznanie ubytku przegrody międzykomorowej w tym miejscu przed 8. tygodniem nie powinno być stawiane [30]. Przekształcanie

mięśnia komór dotyczy w okresie zarodkowym również samej jego struktury. Początkowo gąbczaste utkanie spowodowane jest brakiem tętnic wieńcowych i żył serca, a co za tym idzie, mięsień odżywiany jest na drodze dyfuzji (Ryc. 6) [10, 28]. Jak wspomniano na wstępie, kluczową www.selleckchem.com/products/abt-199.html rolę w rozwoju naczyń serca pełni narząd przednasierdziowy wywodzący się z tylnego pola sercowego. Komórki migrują zeń, tworząc dystalne odcinki tętnic wieńcowych, które dopiero na późniejszym etapie ulegają włączeniu w ścianę zatok aorty [10]. Co jest charakterystyczne, w większości przypadków, niezależnie od położenia aorty (jak np. w przełożeniu wielkich naczyń),

tętnice wieńcowe łączą się właśnie z nią, co stanowi istotny element diagnostyki przedoperacyjnej. W momencie zakończenia rozwoju naczyń serca miokardium ulega procesowi scalania, czyli kompakcji. Jego zaburzenia, zwykle niezależne od prawidłowego rozwoju tętnic wieńcowych, prowadzą do powstania kardiomiopatii gąbczastej (non-compaction cardiomyopathy) [30]. Zgodnie z podaną we wstępie informacją na temat zapętlania cewy sercowej, droga odpływu ulega wklinowaniu pomiędzy zastawki przedsionkowo-komorowe. Prawidłowe jej położenie jest zatem uwarunkowane nie tylko rotacją drogi odpływu, ale także procesem Linsitinib in vitro podziału kanału przedsionkowo-komorowego, co ma swoje odzwierciedlenie w wadach przegrody przedsionkowo-komorowej [25]. Droga see more odpływu poprzez worek aortalny i parzysty system łuków aortalnych zaopatrujących łuki gardłowe łączy się z dwiema aortami grzbietowymi (Ryc. 7). Sam worek aortalny daje początek dystalnej części aorty wstępującej, części łuku aorty i pniowi ramiennogłowowemu. Proksymalna część aorty wstępującej oraz pień płucny powstają z dalszej części stożka. Aby naczynia te odchodziły prawidłowo, tj. aorta z komory morfologicznie lewej, a pień płucny z komory morfologicznie prawej, musi dojść nie tylko do prawidłowej rotacji stożka,

ale i jego podziału [8, 12]. Dwa grzebienie aortalno-płucne wewnątrz stożka łączą się ze sobą i wraz z całym stożkiem ulegają spiralnemu skręceniu. Grzebienie te biorą również udział w rozwoju prawych i lewych płatków zastawek wielkich naczyń [1, 12]. Tylny płatek zastawki aortalnej i przedni zastawki pnia płucnego powstają z oddzielnych poduszeczek wsierdziowych. Prawidłowy łuk aorty i jego gałęzie rozwijają się na drodze przekształceń lewych łuków aortalnych: trzeciego i czwartego [31]. Przewód tętniczy, łączący cieśń aorty z pniem płucnym powstaje, podobnie jak dystalna część tego ostatniego, z szóstego lewego łuku aortalnego. Całokształt powyższych procesów prowadzi do powstania prawidłowo spiralnie skręconych naczyń, gdzie aorta odchodzi do tyłu i na prawo od pnia płucnego.